28 Αυγούστου 2008

Εγώ ή....Εμείς;


Tι φταίς αλήθεια.

Κανείς δε σου 'μαθε το δρόμο για το "εμείς".
Και το χειρότερο,κανένας δε σε εκπαίδευσε
να επενδύσεις στο "εγώ".
Σαν επαίτης εκλιπαρείς μπροστά στην πόρτα του "εσείς".
Έσπασες αμέτρητες φορές τα μούτρα σου,
προσπαθώντας
ανάμεσα σε σκοτάδια ν'ανακαλύψεις το "εσύ".
Σ' έπιανε πάντα πανικός στη θέα και στη σκέψη του "αυτοί".
Και στην απελπισία,στο χαμό σου,φώναζες
"Αυτός! Αυτός!"
Κι έπιασες ένα πιστόλι,να πολεμάς.
Τι φταίς!
Αν κάποτε καθίσεις λίγο να ξαποστάσεις από τη μάχη σου,
θυμήσου μια λεξούλα που σου ξέφυγε.
Θα 'θελα να στην κρύψω ανάμεσα στις χούφτες σου,
(θυμάσαι το "δαχτυλιδάκι",που παίζαμε παιδιά;)
"Μαζί"."Μαζί".Τη λένε τη λεξούλα μου τη μαγική.
Και μη βιαστείς να την πετάξεις.

Μπορεί μια μέρα να σου χρειαστεί.

Αλκυόνη Παπαδάκη

Υ.Σ. Μα πόση αλήθεια κρύβουν τα λόγια της!!
Επικεντρώσαμε όλη την προσοχή μας στο "εγώ"
και
ξεχάσαμε το "εμείς" Κι όμως..το "εμείς"είναι πολύ καλύτερο από το ¨εγώ" . Από την ύπαρξη του ανθρωπίνου γένους, ο άνθρωπος προκειμένου να αντιμετωπίσει το κάθε λογής πρόβλημα της εποχής του αλλά και με την προσδοκία ενός καλύτερου αύριο διαπίστωνε ολοένα και περισσότερο την ανάγκη συνύπαρξης με άλλους συνανθρώπους του.

Για να το πετύχει αυτό χρειάστηκε να παραμερίσει από την συνείδησή του το ΕΓΩ και να το αντικαταστήσει με το ΕΜΕΙΣ.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την ομαδοποίηση των ανθρώπων, πάντα μια ομάδα(μια παρέα) λειτουργεί καλύτερα..έτσι δεν είναι;


"Γιατί το Εμείς είναι καλύτερο από το Εγώ και λιγότερο μοναχικό σε ένα τόσο δύσκολο ταξίδι, όπως είναι το ταξίδι του Ανθρώπου."

Οι Πολεμιστές της Λα'ι'ον

18 Αυγούστου 2008

ΓΙΝΕ ΟΜΩΣ!!!

Αν δεν μπορείς να γίνεις ένα πεύκο στην κορφή του λόφου,
Γίνε ένα χαμόκλαδο στην κοιλάδα΄ γίνε όμως
Το καλύτερο μικρό χαμόκλαδο στην κοιλάδα.

Γίνε ένας θάμνος,αν δεν μπορείς να γίνεις δέντρο.

Αν δεν μπορείς να γίνεις θάμνος,γίνε ένα κομματάκι χορτάρι

Και κάνε ευτυχισμένο κάποιο αυτοκινητόδρομο.

Αν δεν μπορείς να γίνεις μια ενυδρίδα,γίνε μια
πέρκα

Όμως η ομορφότερη Πέρκα της λίμνης!

Δεν
μπορούμε όλοι να είμαστε καπετάνιοι,πρέπει να
γίνουμε και πλήρωμα. Υπάρχει κάτι για όλους εδώ,
Υπάρχει σπουδαία δουλειά που πρέπει να γίνει, υπάρχει και ταπεινότερη

Και η δουλειά που πρέπει να κάνουμε είναι αυτή που βρίσκεται πιο κοντά.
Αν δεν μπορείς να γίνεις λεωφόρος,τότε γίνε ένα μονοπάτι,

Αν δεν μπορείς να γίνεις ήλιος,τότε γίνε ένα αστέρι΄

Δεν είναι από το μέγεθος που πετυχαίνεις ή αποτυχαίνεις

Γίνε το καλύτερο απ' ό,τι μπορείς να γίνεις!

Ανακάλυψε τον εαυτό σου και...
Γίνε ο εαυτός σου!


Υ.Γ .....ΓΙΝΕ ΟΜΩΣ!!!

14 Αυγούστου 2008

TO NHΣΙ

H Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη ...

Mία φορά κι ένα καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα.

Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε

και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω.

Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μία λαμπρή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει :«Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,

«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο πλούτος.

«Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία

που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.

«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.

«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη.

Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια.

«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου»

«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.

Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή.«Αγάπη, έλα προς εδώ. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου».


Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε,

αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και ο καθένας πήρε τον δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε,πήγε και βρήκε τη Γνώση,

« Γνώση, ποιός με βοήθησε;»« Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.

«Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη.

«Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;»

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
« Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».


Μανος Χατζιδακης



Υ.Γ. ................