22 Φεβρουαρίου 2009

Το κουτί της Πανδώρας


Στα "Έργα και Ημερες" του Ησιόδου καθώς και στη Θεογονία του,
συναντούμε την πρώτη γυναίκα.
Την Πανδώρα.
Ο Δίας κατά τον μύθο,ήταν πολύ θυμωμένος με τον Προμηθέα,
λόγω του ότι χάρισε την φωτιά στον άνθρωπο,
(στη Θεογονία του Ησίοδου ο Προμηθέας,αναφέρεται σαν ευεργέτης της ανθρωπότητας)
ήθελε να του κάνει σαν δώρο την αιώνια τιμωρία,αργότερα σκέφτηκε
(μιας και η Πανδώρα δεν κατάφερε να τον σαγηνεύσει με τα κάλη της)
το δέσιμο του φιλάνθρωπου Τιτάνα στον Καύκασο και το μαρτύριο της καθημερινής βοράς
του συκωτιού του εις του αιώνες των αιώνων απο έναν αετό,γεννημένο από τον Τυφώνα και την Έχιδνα.

Το κουτί της Πανδώρας
Έτσι λοιπόν όταν ο Δίας έμαθε ότι οι άνθρωποι κατάφεραν να πάρουν τη φωτιά, με τη
βοήθεια του Προμηθέα, αποφάσισε να τον τιμωρήσει.
Και να τί σκέφτηκε.
Είπε στον Ήφαιστο που ήταν ο σιδηρουργός των θεών, να φτιάξει μια πολύ
όμορφη γυναίκα.
Ο Ήφαιστος έβαλε όλη του την τέχνη κι έφτιαξε μια γυναίκα με θεϊκή ομορφιά.
Ο Δίας της έδωσε τη ζωή και οι άλλοι θεοί της πρόσφεραν ο καθένας και από
ένα δώρο, από ένα χάρισμα.
Γι’ αυτό και την ονόμασαν Πανδώρα.
Δηλαδή,είχε πάνω της όλα τα δώρα.
Και τώρα, της είπε ο Δίας, πήγαινε να ζήσεις με τους ανθρώπους.
Πάρε μαζί σου κι αυτό το κουτί. Πρόσεχε όμως να μην το ανοίξεις.
Αυτή τη συμβουλή σου δίνω για το καλό σου και για το καλό των ανθρώπων.
Πήγαινε να παρουσιαστείς στον Επιμηθέα, που είναι ο βασιλιάς των ανθρώπων
και να του πεις ότι είσαι δώρο των Θεών.
Ξεκίνησε η Πανδώρα, λοιπόν και πήγε να βρει τον Προμηθέα.
Ο Επιμηθέας όταν είδε την Πανδώρα την αγάπησε και την παντρεύτηκε αμέσως.
Ξέχασε ότι ο Προμηθέας τον είχε συμβουλέψει να μη δεχτεί κανένα δώρο των θεών.
Μια μέρα, ο Επιμηθέας, είδε το κλειστό κουτί που είχε φέρει η Πανδώρα και τη
ρώτησε τί ήταν.
Αυτό το κουτί μου το χάρισε ο Δίας, του απάντησε εκείνη, αλλά με συμβούλεψε
να μην το ανοίξω για το καλό το δικό μου και των ανθρώπων.
Τότε... μην το ανοίξεις, τη συμβούλεψε ο Επιμηθέας.
Η Πανδώρα, όμως, άρχισε να βασανίζεται από την περιέργεια και να
αναρωτιέται τί μπορεί να έκρυβε μέσα του αυτό το κουτί.
Μήπως είχε κάποιο πολύτιμο δώρο το Δία;
Και για ποιο λόγο δεν την άφηνε να το ανοίξει;
Η Πανδώρα είχε πάρει πολλά από τα χαρίσματα των θεών, μα είχε κι ένα
ελάττωμα, που της είχε δώσει ο Ερμής.
Την περιέργεια.
Έτσι, μια μέρα που έλειπε ο Επιιμηθέας,αποφάσισε να ανοίξει αυτό το
παράξενο κουτί για να δει, επιτέλους τί είχε μέσα.
Και το άνοιξε, ξεχνώντας τη συμβουλή του Δία...
Μέσα σε αυτό το κουτί, ο πατέρας των θεών, είχε κλεισμένα πολλά βάσανα,
πολλούς καημούς, αρρώστιες, ελαττώματα, δάκρυα και πόνους..
Κι όλα αυτά, με το άνοιγμα του κουτιού, πετάχτηκαν, ξεχύθηκαν και πήγαν να ζήσουν
μαζί με τους ανθρώπους.
Έτσι, από την ημέρα εκείνη, οι άνθρωποι θα ζούσαν
συντροφιά με τα βάσανα, με τους καημούς, με τις αρρώστιες και με τους
πόνους. Ο Δίας είχε πάρει την εκδίκησή του......
Όμως μέσα στο κουτί είχε κλείσει και κάτι καλό. Είχε κλείσει την ελπίδα.
Και οι άνθρωποι όσο κι αν υποφέρουν, ελπίζουν πάντα πως θα έρθουν καλύτερες μέρες.
Η ελπίδα τους ομορφαίνει τη ζωή και τους δίνει θάρρος να ξεπερνούν
όλες τις δυσκολίες.

Υπάρχει και η άλλη εκδοχή του μύθου, πριν ο Ησίοδος αποφασίσει να του αλλάξει λιγάκι μορφή, ότι η Πανδώρα, δεν ήταν γέννημα των θεών αλλα θεά η ιδια.
Η μάνα Γη που μετουσιώθηκε στην Γη-Κόρη και έδωσε στον άνθρωπο την αφθονία.
Δεν γεννήθηκε, αλλα αναδύθηκε απο την ίδια την υπαρξη της: τη Γη.
Άνοιξε το κουτί της και μοίρασε τα "δώρα"της στους ανθρώπους..
Όποια εκδοχή και να πάρουμε η ουσία είναι ίδια..η Πανδώρα τριγυρίζει ακόμα ανάμεσά μας,
και μας προκαλεί να την πλησιάσουμε.
Ασπρο-μαύρο,καλό-κακό..
Τώρα αν θα την πλησιάσουμε σαν Προμηθέας η σαν Επιμηθέας απο εμας εξαρτάται..

20 Φεβρουαρίου 2009

ΓΕΝΕΘΛΙΑ

Γιορτάζω και κερνάω!!!

Σαν σήμερα πριν αρκετά χρόνια,μια χιονισμένη μέρα,μου δόθηκε το καλύτερο και πολυτιμότερο δώρο, αυτο της Ζωής..γιατί η Ζωή, είναι δώρο!!

Ετσι είμαι πολύ χαρούμενη σήμερα..έχω τα γενέθλιά μου..και θέλω να μοιραστώ τη χαρά μου με όλους τους φίλους μου εδώ πέρα :))
Γιορτάζω..και κερνάω!

...ελάτε λοιπόν, πάρτε σοκολατάκι!..


Τάρτα στολισμένη με ..Εdelweiss!!
Γίνονται γενέθλια χωρίς τούρτα?όχι φυσικά!!..τα κεράκια τα έσβησα πρίν..:)
Ζωή δεν είναι μόνο ότι έχεις πίσω σου,μα και ότι βάζεις στόχο και σε πάει μπροστά...
Να ξυπνάς,να χαμογελάς,να υπάρχεις..ζωή είναι να είσαι εκεί..
Κι εγώ είμαι!!

14 Φεβρουαρίου 2009

Ύμνος του Έρωτος

Οι Ορφικοί Ύμνοι ήταν οι ύμνοι που τραγουδούνταν ή απαγγέλονταν κατά την διάρκεια των Ορφικών Μυστηρίων των αρχαίων Ελλήνων. Η λατρεία τους ήταν γνωστή μόνο στους μυημένους σ' αυτά και πολύ λίγα σώζονται μέχρι τι μέρες για να ξέρουμε τι ακριβώς τελετές γινόνταν στα μυστήρια. Αποσπασματικά μόνο σώζονται μερικοί ύμνοι, εικονικές παραστάσεις από τα μυστήρια ή μερικές σποραδικές αναφορές και σχόλια. Χαρακτηριστικό τους είναι η μυστικιστική λατρεία και ο αποκρυφισμός από τα μάτια των αμύητων σ' αυτά.

Ύμνος του Έρωτος

Κικλήσκω μέγαν αγνόν εράσμιον ηδύν Ερωτα
τοξαλκή πτερόεντα πυρίδρομον εύδρομον ορμήι
συμπαίζοντα θεοίς ηδέ θνητοίς ανθρώποις
ευπάλαμον διφυή πάντων κληίδας έχοντα
αιθέρος ουρανίου πόντου χθονός ηδ' όσα θνητοίς
πνεύματα παντογένεθλα θεά βόσκει χλοόκαρπος
ηδ' όσα Τάρταρος ευρύς έχει πόντος θ' αλίδουπος
μούνος γαρ τούτων πάντων οίηκα κρατύνεις
αλλά μάκαρ καθαραίς γνώμαις μύσταισι συνέρχου
φαύλους δ' εκτοπίους θ' ορμάς από τώνδ' απόπεμπε.

Μετάφραση:

Επικαλούμαι τον μεγάλο,αγνό,εράσμιο,γλυκύ 'Ερωτα,
τον εύτοξον,τον φτερωτόν,τον πυρίδρομο,τον ταχύ σε ορμή,
που παίζει με τους θεούς και τους θνητούς ανθρώπους,
τον επιδέξιο,τον δίφυλο,των πάντων που κατέχει τα κλειδιά,
του ουρανίου αιθέρος,της θάλασσας,της γης,κι όσες πνοές
στους θνητούς πανταγόνες τρέφει η χλοόκαρπη θεά,
κι όσες ο ετρύχωρος Τάρταρος έχει κι ο θαλασσόγδουπος πόντος,
γιατί μόνον εσύ κρατάς το πηδάλιον όλων αυτών ΄
αλλά, μακάριε, με καθαρές διαθέσεις συνδέσου με τους μύστες,
κι απόδιωχνε απ'αυτούς τις φαύλες κι αλλόκοτες ορμές.

9 Φεβρουαρίου 2009

Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά..

Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά (πατήστε εδώ)
με τα χεράκια της
κι εγέμισ' από άνθη η πλάτη
η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.
Κι εγέμισ' από άνθη...

Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ' άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα:
Της τίναξα όλα τ' άνθη...

Τρελή, σαν θες να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά
τι τόσο βιάζεσαι;
Μονάχη της θε να 'ρθει η βαρυχειμωνιά,
δεν το στοχάζεσαι;
Μονάχη της θε να 'ρθει...

Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά
τα παιχνιδάκια σου
σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά
και τα γυαλάκια σου.
Σκυφτή γριούλα...

Γ.Δροσίνης

```````
Ωχρό φωτίζει απόψε το φεγγάρι
τις στράτες του χωριού, στη σιγαλιά.
Γυρτή πίσω απ’ το φράχτη κι έχει πάρει
μια ανήσυχη έγνοια η άσπρη αμυγδαλιά.

Στεφάνια έχει ανθοπλέξει ένα ζευγάρι
δεσμούς για την αγάπη την παλιά.
Κι οι πόθοι της στου ονείρου όλη τη χάρη
Πετούν, ξαναγυρνούν, τρελά πουλιά.

Γλυκέ ερωμένε, Μάρτη, Μάρτη, ακόμα
δε φαίνεσαι, να σμίξτε στόμα στόμα
στην ήμερη ησυχία του χωριού

Κι η νύφη από κλωνάρι, από μιαν άκρη
τρεμάμενο να στάξει αφήνει δάκρυ
διαμάντι μες στο φως του φεγγαριού.


Στέλιος Σπεράντζας Και πόσους ακόμη δεν ενέπνευσε μια αμυγδαλιά..την τραγούδησαν,την ζωγράφισαν,την θαύμασαν!Ο Γεώργιος Δροσίνης εμπνεύστηκε το παραπάνω ποίημα, συζητώντας κάτω από μια ανθισμένη αμυγδαλιά στον κήπο του Αρσακείου με την ξαδέλφη του, την Μελετοπούλου.
Τα δέντρα φοβούνται να ανθίσουν τον χειμώνα μην και καταστραφούν.
Η αμυγδαλιά όμως , είναι τολμηρή. Βιάζεται να φορέσει τα γιορτινά της.
Είναι το μοναδικό δέντρο που ανθίζει τόσο νωρίς.
Πολλές φορές οι παγωνιές και τα χιόνια της καταστρέφουν τα λουλούδια και τ'άλλα δέντρα γελούν με το πάθημά της.
« Τα θέλεις και τα παθαίνεις » , της λένε και γελούν κοροϊδευτικά.
« Η αμυγδαλιά είναι ένας χαρούμενος ταχυδρόμος » ,Φέρνει χαιρετίσματα από την άνοιξη και ευχάριστα μηνύματα για τη ζωή. Όπως να μη χάνουμε το θάρρος μας στις δυσκολίες.Η άνοιξη είναι κοντά!


Η Αμυγδαλιά στη Μυθολογία (πατήστε κι εδω)

Ήταν κάποτε στη Θράκη, μια πανέμορφη πριγκίπισσα, η Φυλλίς. Ερωτεύτηκε το γιο του Θησέα, τον Δημοφώντα.
Οι δύο νέοι γνωρίστηκαν όταν το καράβι του νεαρού Αθηναίου Δημοφώντα επέστρεφε από την Τροία. Παντρεύτηκαν αλλά μετά από λίγο καιρό ο νεαρός Αθηναίος νοστάλγησε την πατρίδα του και η ερωτευμένη πριγκίπισσα μην αντέχοντας να τον βλέπει στεναχωρημένο τον άφησε να γυρίσει πίσω και αν την αγαπούσε πραγματικά θα ξαναγύριζε και τότε θα ήταν πραγματικά και ειλικρινά δικός της.Έτσι κι έγινε, και η ερωτευμένη Φυλλίς έμεινε μόνη να περιμένει τον εκλεκτό της για χρόνια ώσπου μαράζωσε και πέθανε από τη θλίψη της.Όμως οι θεοί που ήξεραν την ιστορία της την μεταμόρφωσαν σε δέντρο για να μπορεί να περιμένει για περισσότερα χρόνια τον αγαπημένο της.Έτσι η ερωτευμένη γυναίκα δεν πέθανε αλλά έγινε το δέντρο, που έμελλε να γίνει σύμβολο της ελπίδας : η Αμυγδαλιά.Έλεγαν λοιπόν ότι μετά από χρόνια και όταν ο Δημοφώντας επέστρεψε στη Θράκη βρήκε την αγαπημένη του και πιστή γυναίκα, όχι περιστοιχισμένη από μνηστήρες αλλά ένα ξερό δέντρο δίχως φύλλα στη μέση του παγωμένου τοπίου.Απελπισμένος και γεμάτος τύψεις αγκάλιασε τον κορμό της και τότε εκείνη πλημμύρισε ανθούς στη μέση του χειμώνα νικώντας το θάνατο.
Μια άλλη εκδοχή του μύθου για την αμυγδαλιά αναφέρει ότι η Φυλλίς έμεινε πίσω περιμένοντας τον, στον τόπο της τελετής του γάμου της.Τα χρόνια περνούσαν και ο Δημοφώντας δεν επέστρεφε. Απελπισμένη η βασιλοπούλα που τον έχασε για πάντα πήγε και κρεμάστηκε σ΄ ένα δέντρο. Το δέντρο κράτησε την ψυχή της κι από τότε δεν ξανάβγαλε φύλλα ούτε άνθισε.Κάποτε με τα χιόνια του Γενάρη γύρισε ο γιος του Θησέα. Σαν έμαθε τον τραγικό χαμό της αγαπημένης του πήγε, αγκάλιασε το δέντρο και αυτό άρχισε να βγάζει τρυφερά φύλλα και άνθη. Η ψυχή της βασιλοπούλας ένιωσε χαρά με το γυρισμό του Δημοφώντα μα δεν ξαναπήρε την ανθρώπινη μορφή της. Έμεινε δέντρο και κάθε χρόνο το Γενάρη, στολίζεται με κάτασπρα λουλούδια.
Έτσι η αμυγδαλιά, έγινε σύμβολο της ελπίδας, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί από το θάνατο.

"Είπα στη μυγδαλιά: Αδερφή,μίλησέ μου για το Θεό..
Κι η μυγδαλιά άνθισε."

Ν.ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

5 Φεβρουαρίου 2009

Αλκυόνη και αλκυονίδες μέρες.

Η Αλκυόνη είναι αναμφίβολα ένα πολύ εντυπωσιακό πουλί. Το εκθαμβωτικό μπλε ελεκτρίκ φτέρωμά της με την πορτοκαλοκόκκινη αντίθεση στο στήθος της δημιουργούν μοναδικό θέαμα.

Όταν βλέπει κάποιος μια Αλκυόνη να φτερουγίζει πάνω από το νερό, τον εντυπωσιάζουν τα φωτεινά χρώματά της. Ωστόσο, την παρουσία της την κάνει αισθητή με τη φωνή της, ένα διαπεραστικό "ζεεε".

Ένας μεσαιωνικός μύθος της Βόρειας Ευρώπης λέει ότι το χρώμα της Αλκυόνης ήταν στην αρχή γκρίζο.

Όμως όταν έγινε ο βιβλικός κατακλυσμός, πέταξε κατευθείαν ψηλά στον ουρανό για να μπορέσει να παρατηρήσει τα νερά. Πετώντας όμως τόσο κοντά στον ήλιο το στήθος της τσουρουφλίστηκε και έγινε κόκκινο από τις ακτίνες του και η ράχη της έγινε μπλε από το χρώμα του ουρανού.

Παρά τα χρώματά της, η Αλκυόνη δεν διακρίνεται εύκολα στο φυσικό της περιβάλλον. Πρόκειται για ένα μικρό πουλί που αναπαράγεται σε περιοχές με ρυάκια με γλυκό νερό και βλάστηση στις όχθες τους.Σκάβει βαθιές τρύπες στις όχθες ποταμών για την φωλιά του. Βουτάει στο νερό από κάποιο εμφανές σημείο ή μετά από ένα σύντομο φτερούγισμα επί τόπου. Πιάνει ψαράκια με το ράμφος του. Το πέταγμά του είναι πολύ γρήγορο, σε ευθεία γραμμή, χαμηλά πάνω από το νερό.

Η Αλκυόνη, το σημερινό ψαροπούλι με τα όμορφα φτερά σύμφωνα με τον πανάρχαιο μύθο μας, ήταν κάποτε μια χαρούμενη και ευτυχισμένη γυναίκα, κόρη του Θεού των ανέμων, του Αιόλου -που ζούσε στ' ακρογιάλια της θάλασσας με τον άντρα της Κήυκα και αλληλοαποκαλούνταν Ζευς και Ηρα. Για την ασέβειά τους όμως αυτή προς τον Δία οργίστηκε τόσο πολύ ο πρώτος των Θεών και μεταμόρφωσε τον Κήυκα σε όρνιο.
Ξετρελαμένη τότε η δύστυχη γυναίκα, έτρεχε από δω και από κει στις ερημιές στις βαλτώδεις εκβολές των ποταμιών και μέσα στις πυκνές τους καλαμιές, για να βρει τον αγαπημένο της Κήυκα. Βλέποντας ο Δίας την κλαίουσα Αλκυόνη, την λυπήθηκε και την μεταμόρφωσε και αυτήν σε πουλί, τη γνωστή μας Αλκυόνη, για να ψάχνει και στις θάλασσες μήπως εκεί βρει το χαμένο της άντρα. Ωστόσο όμως η δυστυχία εξακολουθούσε να την συντροφεύει, γιατί αντίθετα από τ' άλλα πουλιά που γεννούν και κλωσούν τ' αυγά τους την άνοιξη αυτή γεννάει μέσα στη βαρυχειμωνιά, οπότε μανιασμένα τα κύματα της θάλασσας τέτοιον καιρό, την άρπαξαν αυγά και πουλιά κάνοντάς την να κλαίει σπαρακτικά.Οι Θεοί που τόσο σκληρά είχαν τιμωρήσει την κόρη του Αιόλου, διέταξαν τότε τη θάλασσα και τους ανέμους να ησυχάσουν, να γίνει καλοκαιρία για δυο εβδομάδες, για όσες ημέρες η Αλκυόνη κλωσά τα αυγά της ("αλκυονίδες μέρες").

Αυτη η όμορφη ποιητική ερμηνεία δόθηκε από τον πανάρχαιο αυτόν ελληνικό μύθο για την καλοκαιρινή αυτή παρεμβολή μέσα στην καρδιά του χειμώνα. Ο μύθος μιλάει για την συζυγική αγάπη και την τρυφερή στοργή της γυναίκας.

Για τη συζυγική πίστη των Αλκυόνων ασχολήθηκε ο Πλούταρχος που αφηγείται ότι αν ο σύζυγος της Αλκυόνης γεράσει και δεν μπορεί να πετάξει, τότε η θηλυκιά Αλκυόνη τον παίρνει στους ώμους και τον φέρνει πάντοτε μαζί της, τον ταΐζει και τον περιποιείται ως το θάνατο.

Ο μύθος αποτελεί την αλληγορική σημασία του ομώνυμου αστέρα Αλκυόνη των Πλειάδων, που φέρεται με το όνομα του πτηνού. Ο αστέρας Αλκυόνη κατά την εποχή αυτή μεσουρανεί κατά τις εσπερινές ώρες και επομένως κατά τις ανέφελες νύκτες του Γενάρη είναι ορατός στο σύμπλεγμα των Πλειάδων, ως κορωνίδα της Πούλιας, που σημαίνεται ως προς το ζενίθ, στην ψηλότερη περιοχή του ουράνιου θόλου. Εξ αυτού του απλού φυσικού γεγονότος όλες οι συνεχόμενες ημέρες που είναι ορατός ο αστέρας Αλκυών, ήταν πολύ φυσικό να ονομασθούν Αλκυονίδες.

Οι αρχαίοι Έλληνες εξηγούσαν την ύπαρξη αυτών των ημερών του «καλού-αίθριου καιρού» μέσα στον χειμώνα, τις οποίες ο Αριστοτέλης χαρακτήριζε και ως ημέρες «ευδίας». Οι «Αλκυονίδες ημέρες» τοποθετούνται στο χρονικό διάστημα από την 15η Δεκεμβρίου έως και την 15η Φεβρουαρίου εκάστου έτους, με μεγαλύτερη συχνότητα το διάστημα 15-31 Δεκεμβρίου και 16-31 Ιανουαρίου.