28 Αυγούστου 2008

Εγώ ή....Εμείς;


Tι φταίς αλήθεια.

Κανείς δε σου 'μαθε το δρόμο για το "εμείς".
Και το χειρότερο,κανένας δε σε εκπαίδευσε
να επενδύσεις στο "εγώ".
Σαν επαίτης εκλιπαρείς μπροστά στην πόρτα του "εσείς".
Έσπασες αμέτρητες φορές τα μούτρα σου,
προσπαθώντας
ανάμεσα σε σκοτάδια ν'ανακαλύψεις το "εσύ".
Σ' έπιανε πάντα πανικός στη θέα και στη σκέψη του "αυτοί".
Και στην απελπισία,στο χαμό σου,φώναζες
"Αυτός! Αυτός!"
Κι έπιασες ένα πιστόλι,να πολεμάς.
Τι φταίς!
Αν κάποτε καθίσεις λίγο να ξαποστάσεις από τη μάχη σου,
θυμήσου μια λεξούλα που σου ξέφυγε.
Θα 'θελα να στην κρύψω ανάμεσα στις χούφτες σου,
(θυμάσαι το "δαχτυλιδάκι",που παίζαμε παιδιά;)
"Μαζί"."Μαζί".Τη λένε τη λεξούλα μου τη μαγική.
Και μη βιαστείς να την πετάξεις.

Μπορεί μια μέρα να σου χρειαστεί.

Αλκυόνη Παπαδάκη

Υ.Σ. Μα πόση αλήθεια κρύβουν τα λόγια της!!
Επικεντρώσαμε όλη την προσοχή μας στο "εγώ"
και
ξεχάσαμε το "εμείς" Κι όμως..το "εμείς"είναι πολύ καλύτερο από το ¨εγώ" . Από την ύπαρξη του ανθρωπίνου γένους, ο άνθρωπος προκειμένου να αντιμετωπίσει το κάθε λογής πρόβλημα της εποχής του αλλά και με την προσδοκία ενός καλύτερου αύριο διαπίστωνε ολοένα και περισσότερο την ανάγκη συνύπαρξης με άλλους συνανθρώπους του.

Για να το πετύχει αυτό χρειάστηκε να παραμερίσει από την συνείδησή του το ΕΓΩ και να το αντικαταστήσει με το ΕΜΕΙΣ.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την ομαδοποίηση των ανθρώπων, πάντα μια ομάδα(μια παρέα) λειτουργεί καλύτερα..έτσι δεν είναι;


"Γιατί το Εμείς είναι καλύτερο από το Εγώ και λιγότερο μοναχικό σε ένα τόσο δύσκολο ταξίδι, όπως είναι το ταξίδι του Ανθρώπου."

Οι Πολεμιστές της Λα'ι'ον

21 σχόλια :

  1. Πολυ καλύτερο. Αλλά ποιος παραμέρισε το εγώ του; Ποιος το άφησε να ενωθεί με το εσύ και να γίνεο εμείς. Να γίνει ενα λυτρωτικό, συντροφικό εμείς. Να είσαι καλά κοριτσάκι.
    Καληνύχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. 'Μαζί-λέξη μαγική'! Έτσι είναι φίλη μου καλή , δεν μπορείς με το 'εγώ' , να ζήσεις μια ζωή ! Και όποιος το επιλέγει αυτό , χάνεται σε δρόμο μακρινό ! 'Εμείς', άν το νιώθαμε ζεστά , όλα θα ήτανε διαφορετικά ! ΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΒΑΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΛΕΞΗ 'ΕΓΩ' , ΣΑΝ ΞΥΠΝΑΜΕ ΚΑΘΕ ΠΡΩΙΝΟ ! Έθιξες μεγάλο κοινωνικό θέμα φιλενάδα ! ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΒΡΑΔΑΚΙ ΣΟΘΙΣ !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αλκυονη Παπαδακη'ς 'Εγω'η Εμεις;

    Επικαιρο να 'Πω,(στον 21Αιωνα)Αληθινο ειναι Πολλοι, Κρυβομαστε'Πισω απ'το 'Εγω, και Ξαφνικα Λιγο προτου Πεθανουμε Εσεις 'Εμεις 'ΕΓΩ,
    'ΠΟΙΟΙ Ειμαστε;
    Nispell

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μα..εμείς jacki,Εμείς!!!

    Κι εσύ να είσαι καλά μικρή! :)
    Να έχεις ένα όμορφο βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ναι σκόρπιες σκέψεις λέξη μαγική!!
    Μεγάλο κοινωνικό θέμα ε;E ναί..αφού ζούμε στην εποχή που το "εγω" πρωταγωνιστεί..έχουμε ξεχάσει την λέξη "εμείς"και την σημασία της!
    Όπως είπες κι εσύ ας προσπαθήσουμε να αποβάλουμε το "εγω"κι ας φτιάξουμε το εμείς!!

    Καλό βράδυ και σε σένα φίλε μου! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Eμείς Νισπελλ Εμείς!!

    "Κρυβομαστε'Πισω απ'το 'Εγω, και Ξαφνικα Λιγο προτου Πεθανουμε Εσεις 'Εμεις 'ΕΓΩ,
    'ΠΟΙΟΙ Ειμαστε";

    Κρυβόμαστε πίσω απο ένα εγώ, ένα τεράστιο εγώ Νισπελλάκο δυστυχώς!!
    Λίγο προτού πεθάνουμε..τι κρίμα αλήθεια..

    Φιλιά Νισπελλάκο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Kαλημέρα :)

    Αυτη η δύναμη του εμείς ειναι απιστευτή:) διότι δομεί μία ολοτική παντοδύναμη κατάσταση που μπορεί να κάνεις τα πάντα φυσικά βάζοντας το εγώ στην άκρη και λειτουργεί μέσα απο δύναμη συνόλου :) ομορφο ποστάκι :) καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Nαι LOCKHEART μια παρέα,μια ομάδα πάντα λειτουργεί καλύτερα..είναι απίστευτη η δύναμη του "εμείς" συμφωνώ απόλυτα μαζί σου!
    Μας έχει κυριεύσει το "εγώ" και ξεχάσαμε τη δύναμη του "εμείς"O κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος αν όλοι εμείς φτιάχναμε ένα πραγματικό Εμείς!!

    ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος29/8/08, 12:25 μ.μ.

    ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΙΚΡΟΥΛΑ.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλημέρα,καλημέρα ταξιδευτή μου! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Καλημέρα :D
    Ο ναρκισσισμός της εποχής μας μας αποξενώνει από όλους, και για χάρη του "εγώ" τελικά μένουμε μόνοι. Όμως τίποτα όμορφο δε γεννιέται έτσι... Άραγε γιατί είναι τόσο δύσκολο να εμπιστευτούμε κάποιον και να πούμε "εμείς"?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Καλησπέρα Σουζάνα :)

    Ισως φταίει η εποχή μας Σουζάνα..οι άνθρωποι πλέον γίναμε απόμακροι,απρόσιτοι..και φοβισμένοι μπορώ να πώ..σκέψου ότι οι περισσότεροι απο μας δεν γνωρίζουμε ποιος μένει στη διπλανή πόρτα..ακόμη και την "καλημέρα"δύσκολα την λέμε πια..πόσο άσχημο αυτό αλήθεια!
    Φτιάξαμε "φυλακές πολυτελείας"με πολύ "εγώ"και κλειστήκαμε μέσα.Κι όμως είναι τόσο όμορφο,τόσο δημιουργικό το "εμείς" εμείς(μαζί) γελάμε,εμείς τραγουδάμε,εμείς παίζουμε μα πάνω απ'όλα εμείς Αγαπάμε..μπορεί κανείς όλα αυτά να τα κάνει μόνος..και με ένα τεράστιο Εγώ για παρέα?όχι φυσικά!!
    Κάποιο πρωί θα ξυπνήσει και θα δεί πόσο μα πόσο αδεια ήταν η ζωή του τελικά.Και όπως είπες κι εσύ..τίποτα όμορφο δε γεννιέται έτσι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. καλησπερα delweiss,εγω θα σχολιασω με μια ιστορια............



    "Αυτός και το Εγώ"

    Ήταν κάποτε ένας μόνος του. Για την ακρίβεια όλοι μόνοι μας είμαστε άσχετα αν δυσκολευόμαστε να το δεχτούμε. Αυτός όμως ήταν τόσο μόνος του που αν γνώριζε το μέγεθος της μοναξιάς του μάλλον θα κατέφευγε στην λύση της αυτοκτονίας. Φανταστείτε όμως να γινόταν κάτι τέτοιο σε όλους μας, δηλαδή να συνειδητοποιούσαμε ότι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μονοί ενώ συναναστρεφόμαστε με άλλους στο ενδιάμεσο διάστημα. Τότε όλοι θα αυτοκτονούσαμε και η καλή μας γη θα άδειαζε μια ώρα αρχύτερα, δεν το πολύ-θέλουμε είμαι σίγουρος. Έτσι λοιπόν η φύση μας έχει εμφύτευση την πλάνη, σοφός μηχανισμός. Πλανιόταν και αυτός ότι δεν ήταν μόνος του άλλα και όταν ήταν μόνος του θεωρούσε την μοναξιά του ως συνειδητή επιλογή. Αισθανόταν μια ασφάλεια όταν έλεγχε τις δόσεις μοναξιάς. «Η μοναξιά που επιβάλει κάποιος στον εαυτό του είναι καλύτερη από την μοναξιά που σου επιβάλλουν οι άλλοι» καυχιόνταν σε περιόδους ναρκισσιστική παράνοιας.

    Ομολογούμε ότι είχε κάποιο δίκιο, ο εαυτός μας είναι ο χειρότερος εχθρός. Αν αναλογιστούμε και τα βουδιστικά γραπτά κανείς δεν μπορεί να μας διαταράξει την ηρεμία πάρα μόνο ο ίδιος μας ο εαυτός. Φυσικά δεν γνώριζε για βουδισμό και άλλα τέτοια συστήματα ζωής, προτιμούσε λοιπόν να μένει μόνος του από επιλογή υιοθετώντας μια αυθεντική στάση. Όσο αυθεντική όμως και να είναι μια ανθρώπινη επιλογή πρέπει πάντα να είμαστε έτοιμοι να την αμφισβητήσουμε. Κάποια στιγμή λοιπόν συνειδητοποίησε ότι η μοναξιά όπως και αν το δεις είναι μοναξιά και δεν αντέχεται. Τότε ήταν που η ζωή του άρχισε να παίρνει περίεργες στροφές. Όλα αυτά τα χρονιά της οικειοθελούς απομόνωσης τον είχαν κάνει να ξεχάσει πως κάνεις σπάζει το φράγμα της μοναξιάς. Δεν είχε προλάβει να μάθει, δεν μπορούμε να τον αδικήσουμε. Σε γενικές γραμμές είχε φίλους, τουλάχιστον έτσι υποστήριζε, στους φίλους αυτούς μιλούσε διαρκώς για την αντοχή του στην μοναξιά. Πίστευε στην ανεξαρτησία του και πάρα το γεγονός ότι οι φίλοι είναι φίλοι προτιμούσε να τους εντάσσει σε έναν κόσμο που περιστρεφόταν γύρω από αυτόν. Στον κόσμο αυτό βασιλιάς ήταν ένας επιπόλαιος νάρκισσος και βασίλισσα η ηδονή.

    Δεν χάριζε τίποτα χωρίς αντάλλαγμα και συνήθως προτιμούσε το αντάλλαγμα που θα πάρει από την αφοσίωση ως φίλος να είναι το μεγαλύτερο δυνατόν. Είχε τον εαυτό του τόσο ψηλά που οι υπόλοιποι ήταν υποχρεωμένοι να τον υπηρετούν. Στον εγωκεντρικό του κόσμο μια όμορφη θέση είχε και η σεξουαλική ηδονή, την οποία είχε ονομάσει βαθιά κοινωνική επαφή, είναι σίγουρα βαθιά δεν νομίζεται? Αν αναλογιστούμε ότι ζούσε σε έναν κόσμο καλυμμένο από το πέπλο της μοναχικοτητας βυθισμένος μέσα στην άγνοια του, τέτοιου είδους διαστρεβλώσεις είναι κάτι παραπάνω από πιθανές. Για να σπάσει την μοναξιά του χρειαζόταν ένα αντάλλαγμα και αυτό άκουγε στο όνομα σεξουαλική ηδονή. Όπως είπαμε θεωρούσε τον εαυτό του πολύ ανώτερο όποτε και το αντάλλαγμα του να προσφέρει κάτι τόσο ανώτερο θα είναι ανάλογο του μεγέθους. Απλοί νομοί οικονομίας, ας τους έχουμε υπόψη μας.

    Ελπίζω να έχει γίνει σαφές ότι το εγώ του ήταν ο βασικός υπαίτιος για την μπερδεμένη του αντίληψη. Πολλοί λένε ότι το εγώ είναι ένας σύντροφος με σάρκα και οστά, άλλοι το περιέγραψαν σαν μια νευρική δομή εντός του εγκεφαλικού φλοιού. Κάποιοι πιο «βλαβεροί», κατά το κοινωνικό φρασεολόγιο, μίλησαν για μια τερατόμορφη ύπαρξη εντός μας που έχει ως βασικό σκοπό να κατασπαράζει ότι ονομάζουμε ανθρωπινό αυθορμητισμό. Με αυτούς θα ταχθούμε και εμείς παίρνοντας μέρος σε μια αρχέγονη μάχη.

    Ένα όμορφο πρωινό λοιπόν παρατήρησε στο πίσω μέρος της πλάτης του ένα γυαλιστερό μαυρισμένο εξόγκωμα στο μέγεθος βόλου. Επιλέγουμε την παρομοίωση με τον βόλο καθώς είναι προτιμότερο να αναλύουμε τα γεγονότα από την μικρότερη τους μορφή και στην συνέχεια να ανοιγόμαστε προς τα μεγαλύτερα πλησιάζονταν την εξέλιξη μιας κατάστασης συνολικά. Όπως οι ανθρωπολόγοι αρχίζουν από τον αυστραλοπίθηκο και διαγράφοντας μια χρονικά καθορισμένη πορεία φτάνουν μέχρι το «ων δίποδο και διπρόσωπο» κατά Ντοστογιέφσκι, τον γνωστό μας Homo Sapient. Το πρωινό εκείνο που δεν διέφερε σε τίποτα από τα προηγούμενα και υποθέτουμε ότι θα ήταν ίδιο και με τα επόμενα, η δημιουργία της ελιάς ήταν κάτι σαν σήμαντρο της αλλαγής. Στην αρχή έδειχνε εντυπωσιασμένος καθώς η μαυριδερή αυτή βούλα φάνταζε απόλυτα ξένη. Την κοίταξε με περιέργεια και ομολογούμε ότι μπήκε στο πειρασμό να την ψηλαφίσει. Δεν εντυπωσιάστηκε καθώς η υφή της φαινόταν φυσιολογική χωρίς να χρειάζεται περισσότερη επεξεργασία. Η πρώτη μέρα δεν ήταν και τόσο ανησυχητική, όταν όμως ο χρόνος περνούσε σαν μανιασμένο τρένο τις ράγες τις ζωής ήταν αδύνατο να μείνει ανεπηρέαστος. Μέτα από μια εβδομάδα ο όγκος μεγάλωνε σχηματίζοντας κάτι σαν γραμματοσειρά που μπορούσε να διαβαστεί. Το πρώτο γραμμα που διέκρινε ήταν το Ε και μετά από ένα μηνά το μαύρο χρώμα του όγκου ερχόταν σε αντίθεση με το λευκό του δέρμα σχηματίζοντας την λέξη «ΕΓΩ». Τώρα είχε όνομα, ο όγκος λεγόταν «ΕΓΩ» και το μέγεθος του άρχισε να αυξάνεται μέρα με τη μέρα παίρνοντας μια δύσμορφη όψη. Προς το παρόν δεν τρόμαζε καθώς το «ΕΓΩ» δεν επηρέαζε την σωματική του εμφάνιση. Τις περισσότερες φορές το έκρυβε με ένα χοντρό παλτό, άλλες πάλι ακολουθώντας τις περιστάσεις με ένα δερμάτινο σακάκι προσδίδοντας μια πολυτέλεια στο παρουσιαστικό του. Είχε εμπλουτίσει την γκαρνταρόμπα του με όλων των ειδών τα ρούχα σε μια προσπάθεια να κρύψει την εξελισσόμενη δυσμορφία.

    Η οικονομική του άνεση επέτρεπε να αγοράζει ότι ένδυμα ήθελε καθώς και να τον κρατάει μακρυά από καθημερινές στιγμές που η κρίση από τον διπλανό γίνεται πιο έντονη. Απέφευγε τις μετακινήσεις με μέσα μαζικής μεταφοράς εκφράζοντας μια αποστροφή προς την συναναστροφή με απλούς ανθρώπους. Θεωρούσε μια τέτοια διαδικασία εξαιρετικά εκνευριστική και ασήμαντη. Ίσως να έφταιγε το «ΕΓΩ» που μεγάλωνε στην πλάτη του κάνοντας τον να αισθάνεται τόσο υπεράνθρωπος. Όσο μεγάλωνε ο όγκος τόσο ισχυροποιούνταν και ο αυτοθαυμασμός του.

    Είχαν περάσει 4 μήνες και το «ΕΓΩ» είχε πάρει μέγεθος μπάλας. Ήταν δύσκολο να το κρύβει πια με τα φανταχτερά του ενδύματα και οι έξοδοι από το σπίτι συγκέντρωναν τα βλέμματα των περίεργων περαστικών. Ο τρόμος άρχισε να τον κυριεύει και η επιλογή της απομονώσεις φάνταζε σαν την μόνη λύση.
    Κλεινόταν μέρες στο δωμάτιο και στεκόταν μπροστά στον καθρέφτη προσπαθώντας να ανακαλύψει περισσότερα στοιχειά για την μάζα του «ΕΓΩ» που διαρκώς μεγάλωνε. Βάση συγκεκριμένων μετρήσεων είχε υπολογίσει ότι το «ΕΓΩ» του μεγάλωνε γύρω στους 4 πόντους την εβδομάδα. Είχε επίσης αντιληφθεί ότι όσο πιο πολύ αποκοβόταν από της κοινωνικές συναναστροφές το «ΕΓΩ» πολλαπλασίαζε το μέγεθος του. Είχε φτάσει σε σημείο όπου το επιπλέον βάρος τον κούραζε σε μετακινήσεις μέσα στο σπίτι με αποτέλεσμα να μένει ξαπλωμένος για ώρες κλαίγοντας με λυγμούς μην μπορώντας να εξηγήσει τι πήγε στραβά. Στην αρχή σκέφτηκε να συμβουλευτεί κάποιο γιατρό ώστε να μπορέσει να τον βοηθήσει με το αδηφάγο του «ΕΓΩ». Ήταν όμως τόσο περήφανος και κλειστός στον κόσμο του που μια τέτοια απόφαση ήταν αδύνατη. Ντρεπόταν να ομολογήσει την δυσμορφία του, όσο το κάλυπτε δεν τον απασχολούσε , το μέγεθος του «ΕΓΩ» όμως ήταν εμφανές σε κάθε λειτουργιά του.

    Ένα βράδυ σύρθηκε στον καθρέφτη νιώθοντας ένα περίεργο συναίσθημα αποκόλλησης από τον ίδιο του τον εαυτό. Ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι όταν αισθάνθηκε ότι μπορούσε να παρακολουθήσει το σώμα του από ψηλά. Φτάνοντας μπροστά στον καθρέφτη το θέαμα ήταν αποτρόπαιο. Η κρεάτινη μάζα που διέγραφε το «ΕΓΩ» στο δέρμα του είχε αποκτήσει μια γλοιώδη όψη καθώς είχε καλυφθεί με μια καφέ βλέννα στην προσπάθεια να αποκολληθεί από την πλάτη του. Έμοιαζε με κάτι ζωντανό. Αυτό ήταν, το «ΕΓΩ» του τον εγκατέλειπε. Πανικοβλήθηκε καθώς η συνήθεια να ζει μαζί του, όσο δύσκολο και να ήταν, τον είχε αλλάξει ολοκληρωτικά. Με τα χέρια του προσπαθούσε να συγκρατήσει την κρεάτινη σφαίρα που υπέκυπτε στους νόμους της βαρύτητας. Φανταστείτε ένα αμπέλι με μαύρα σταφύλια. Τώρα φανταστείτε τις ρόγες των σταφυλιών να πέφτουν από τα τσαμπιά. Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγραφή η κατάσταση που βίωνε στην στενάχωρη τουαλέτα του. Οι προσπάθειες του ήταν μάταιες και το «ΕΓΩ» έπεσε με θόρυβο στο πάτωμα. Δεν το είχε πια, για την ακρίβεια το είχε αλλά σε μια μορφή όχι τόσο επιζήμια.

    Καθώς το «ΕΓΩ» βρισκόταν στο πάτωμα άρχισε να συσπάται φανερώνοντας ίχνη ζωής. Είχε μείνει αποσβολωμένος να κοιτάζει μια πρωτόγνωρη μεταμόρφωση. Το εγώ του άρχισε να μετατρέπεται σε ένα ων με ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Τα χέρια και τα πόδια ήταν τα πρώτα που άρχισαν να σχηματοποιούνται και στην συνέχεια το πρόσωπο με αλλοιωμένες ακόμα τις βασικές του δομές. Ήταν ένα τρομακτικό κοντό σιχαμερό πλάσμα με μυτερά δόντια και διαφόρων ειδών κρανιακές δυσμορφίες που έμοιαζαν με κέρατα, κάτι σαν μια παρωδία του διαβόλου. Καθώς κοίταζε το κατά μια αόριστη έννοια τεκνό του τον πλημμύρισε μια πρωτόγνωρη αηδία που του προκάλεσε εμετό. Το «ΕΓΩ» του στην αρχή μούγκριζε σαν άγριο θηρίο αλλά στην συνέχεια η φωνή του άρχισε να παίρνει ανθρώπινη χροιά. Το «ΕΓΩ» σήκωσε τα μάτια του, ήταν δυο τρομαχτικά μάτια, ήταν κατάμαυρα και σπινθηροβολούσαν ανατριχιαστικά. Τον κοίταξε με οίκτο σαν να τον λυπόταν και με μια τσιριχτή φωνή σαν θόρυβος από χαλασμένο ραδιόφωνο του φώναξε δυνατά. « Τώρα είσαι ανίσχυρος, είμαι ελεύθερος και ήρθε η ώρα να υποταχθεις πλήρως στις ορέξεις μου. Όταν μιλάω για ορέξεις κυριολεκτώ, θέλω να σε φάω, είναι ανάγκη να σε φάω, αυτή είναι η αποστολή μου».

    Δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια του καθώς για πρώτη φορά αισθανόταν ανυπεράσπιστος. «Να με φας? Γιατί να με φας? Εγώ σε έφτιαξα, πρέπει να είσαι ευγνώμων». Το εγώ του ήταν πλέον ανεξέλεγκτο και δεν έδειχνε να δίνει μεγάλη σημασία σε αυτά που του έλεγε. «Εγώ σε έφτιαξα» απάντησε το «ΕΓΩ» με μια φωνή σαν τρίξιμο μετάλλου. «Είμαι όσο παλιό είσαι και εσύ, χρόνια πολλά πριν, όταν άρχιζες να ορίζεις την φύση σου ως κοινωνική. Τότε γεννήθηκα και εγώ από τις στάχτες του πρώτου ανθρώπου. Τώρα είμαι το ανεξέλεγκτο παράλογο «ΕΓΩ» που εσύ έφτιαξες και θα σε κατασπαράξω». Το «ΕΓΩ» άρχισε να κατευθύνετε απειλητικά προς το μέρος του και αυτός οπισθοχωρούσε παρασερνοντας τα έπιπλα του δωματίου σε μια προσπάθεια να κρατηθεί σε απόσταση. «Σε παρακαλώ, είμαστε από το ίδιο σώμα, πως είσαι έτοιμος να φας τον δημιουργό σου?». «Είμαι το «ΕΓΩ» και δεν λογαριάζω τίποτα πέρα από το προσωπικό μου συμφέρον. Έπρεπε να το γνωρίζεις.»
    Ήταν ένα οδυνηρό συμπέρασμα, ένας διάλογος σαν αυτούς που κάνουν οι μελλοθάνατοι. Το «ΕΓΩ» ξέσπασε σε φρικιαστικά χαχανητά και από τα μυτερά του δόντια έτρεχε πηχτό σάλιο. Μια πνιγμένη φωνή και ο ήχος από τα σαγόνια καθώς κομματιάζουν μανιασμένα την ανυπεράσπιστη σάρκα μέχρι να την εξαφανίσουν ήταν η τελευταία εικόνα που τα θλιμμένα αστέρια αντίκρισαν. Ήταν μεσάνυχτα και το αεράκι υποκινούσε χαρτιά από εφημερίδες σε μια σχιζοειδής χορογραφία. Στο πρωτοσέλιδο μιας εφημεριδας ο τίτλος έκανε λόγο για μια αυτοκτονία, ήταν λέει κάποτε κάποιος που είχε τόσο μεγάλο «ΕΓΩ» και αυτοκτόνησε γιατί δεν άντεχε την μοναξιά.

    υ.γ:συγνωμη αν σε κουρασα.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καλησπέρα, λουλούδι των βουνοκορφών..
    Πόσο δίκιο έχεις...το μόνο πρόβλημα που έχουμε και εμφανίζεται σε πολλές μορφές είναι αυτή η χωριστικότητα..
    ενώ το "εμείς", το ΕΝΑ είναι η πραγματική μας φύση, εκεί που υπάρχει η πραγματική Ειρήνη και το τέλος του χωροχρόνου...

    Μου έδωσες ιδέα για την επόμενη ανάρτηση που θα ετοιμάσω..σ' ευχαριστώ..σου την αφιερώνω προκαταβολικά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. edelweiss,
    το ΕΓΩ έχει αξία μέσα στα πλαίσια του ΕΜΕΙΣ. Όταν γίνει αυτοσκοπός καταλήγει άχρηστο και απεχθές. Όταν όμως μπει στην υπηρεσία του ΕΜΕΙΣ σου δίνει τα δώρα του για να φτάσεις στο ύψιστο. Το ΕΙ.
    Γιατί όλα ΕΙ εί-ναι.

    Εκατηβόλα,
    δεν έχω λόγια

    Καλησπέρα σε όλους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αν φτιάξεις ένα άγαλμα και τοποθετήσεις ένα μαγνητόφωνο με την λέξη ‘εγώ’ να επαναλαμβάνεται έχεις τον …άνθρωπο….!

    Να καταναλώνει όλη την ενέργεια του στην υπεράσπιση του ξεχνώντας το θαύμα του κόσμου και της ύπαρξης και διαχωρίζοντας συνεχώς τον εαυτό του από το σύνολο
    και το ΟΛΟ.

    Που ήταν αυτό το 'εγώ'.. πριν γεννηθεί;
    Που θα είναι μετά.. τον θάνατο του.
    Σκόνη στον Άνεμο, ίσως;

    Καλημέρα βραχογέννητη;)!

    Να ξυπνάμε το πρωί αγκαλιάζοντας τον κόσμο με ένα 'εμείς',
    όσο έχουμε τον χρόνο και το περιθώριο να το κάνουμε...

    Εμείς,
    οι πολεμιστές... της Λάιον,
    της καθημερινής μάχης της ζωής,
    το εννοούμε κιόλας...πως αλλιώς;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Εγώ-εμείς... Μόνος-μαζί...
    Το εγώ υπάρχει μέσα στο εμείς. Το εμείς δεν υπάρχει χωρίς τα ΄΄εγώ'' του. Σημαντικό το εγώ, σημαντικό το εμείς. Υπάρχουν στιγμές που είσαι μόνος και αισθάνεσαι ''φτωχός''. Υπάρχουν στιγμές που είσαι μόνος και αισθάνεσαι και αισθάνεσαι ''βασιλιάς''. Υπάρχουν στιγμές που είσαι ''μαζί'' και αισθάνεσαι άδειος και μόνος. Υπάρχουν στιγμές που είσαι ''μαζί''και αισθάνεσαι γεμάτος και ολοκληρωμένος.
    Αν το εγώ σου συνυπάρχει, συμβαδίζει και αγωνίζεται για το εμείς ναι, τότε πραγματικά το ταξίδι της ζωής είναι πιο εύκολο, πιο γεμάτο, πιο ενδιαφέρον. Αλλά το εγώ πάντα υπάρχει και αποτελεί το εμείς. Είναι σίγουρα καλύτερο να είσαι μέρος ενός συνόλου, μιας ομάδας, μιας παρέας. Αλλά με διάθεση προσφοράς, με ειλικρίνια, με ανταλλαγή σκέψεων και συναισθημάτων σε μια συνεχή διαδικασία. Τα εγώ που λειτουργούν μόνο σαν εγώ, γρήγορα απομονώνονται από το εμείς και είναι πραγματικά μόνα, κενά και δυστυχισμένα.
    Δεν χρειάζεται να παραμερίσουμε το εγώ μας. Το εγώ μας πρέπει να υπάρχει αλλά να υπάρχει για το εμείς, να αγωνίζεται για το εμείς, να δίνει και να παίρνει ζωή απ' το εμείς. Το εγώ ζει καλύτερα μέσα από το εμείς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Καλησπέρα Χριστίνα :)

    Έχεις δίκιο,έτσι είναι!
    Χαίρομαι πολύ που σε ενέπνευσα..και σ'ευχαριστώ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. "το ΕΓΩ έχει αξία μέσα στα πλαίσια του ΕΜΕΙΣ".

    Συμφωνώ Ιάσιε..εγώ,εσύ,εμείς!!

    ΚΑΛΗΣΠΈΡΑ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ναι EL.ZIN σκόνη στον άνεμο!!!

    Όσο έχουμε το χρόνο και το περιθώριο να το κάνουμε..όσο έχουμε την θέληση να το κάνουμε..όσο έχουμε την αγάπη μπορούμε,και επιτέλους παραμερίσουμε κάθε ιδιοτέλεια..ναι τότε μπορούμε ξυπνώντας το πρωί να αγκαλιάσουμε τον κόσμο!!

    "Εμείς,
    οι πολεμιστές... της Λάιον,
    της καθημερινής μάχης της ζωής,
    το εννοούμε κιόλας...πως αλλιώς";

    Το ξέρω άξιοι πολεμιστές..τώρα το ξέρω!!! Πως αλλιώς?

    Σας φιλώ..σε έναν διπλό φιλί!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. " με ειλικρίνια, με ανταλλαγή σκέψεων και συναισθημάτων σε μια συνεχή διαδικασία. Τα εγώ που λειτουργούν μόνο σαν εγώ, γρήγορα απομονώνονται από το εμείς και είναι πραγματικά μόνα, κενά και δυστυχισμένα".

    "Το εγώ ζει καλύτερα μέσα από το εμείς"...

    Φυσικά Βασίλη το "εγώ"υπάρχει μέσα στο εμείς..χωρίς το "εγώ" δεν υπάρχει "εμείς"
    Για να γίνει το "εγώ-εμείς" όμως πρέπει να πάψει να φέρεται ιδιοτελώς,εγωιστικά, να πάψει να είναι ατομικό να γίνει οικουμενικό θα'λεγα.
    Οι περισσότεροι απο μας θεωρούμε καλή μέρα εκείνη στην οποία όλα τα πράγματα έχουν γίνει με τον δικό μας τρόπο.Θεωρούμε καλή ζωή αυτή που πραγματοποιήθηκαν τα προσωπικά μας όνειρα.Δεν μας αφορά, αν χιλιάδες άνθρωποι πέφτουν για ύπνο πεινασμένοι..όσο δεν τους βλέπουμε δεν μας αφορά.Μόνο αν γίνουμε "εμείς" θα έρθει η γαλήνη,αν κινηθούμε όλοι μαζί στο ρεύμα με ενότητα,χαρά,θαυμασμό και αγάπη!Το ποτάμι τραβάει την πορεία του.Δεν μπορούμε να αποφύγουμε να κινηθούμε μαζί του και να επηρεάσουμε ότι σναντάμε..μια λέξη,μια πράξη,μια εκφραση συναισθήματος μπορεί να αντανακλαστεί με μεγάλους κύκλους μεσα στο ποτάμι-αγγίζοντας ανυποψίαστους ταξιδιώτες..το "εμείς"εξαρτάται απο την διάθεση μας..κι επειδή το εγώ ζεί καλύτερα μέσα απο το εμείς,λέω να γίνουμε εμείς..:)

    Πολλά φιλιά Βασίλη :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί…
στη σκηνή,
σαν ροκ συγκρότημα…κι αν μας αντέξει το σκοινί…θα φανεί στο χειροκρότημα.