7 Απριλίου 2009

O ποταμός


Μιά φορά κι' έναν καιρό ένας ποταμός,
λέει η παλιά Ανατολική παράδοση, έτρεχε ήρεμα πάνω
στην καλοβολεμένη από λάσπη κοίτη του.
Τα νερά του ήταν θολά και μέσα τους ζούσαν βαριά και μολυβένια ψάρια, απ' αυτά που αναζητούν την τροφή τους στη λάσπη.
Επειδή ήταν αβαθύς, κανένας άνθρωπος δεν είχε την ιδέα να κάνει γέφυρα και έτσι αρκούνταν στο να ρίχνουν μέσα του μερικές μεγάλες πέτρες και να αυτοσχεδιάζουν δρόμους, που μόλις βρέχονταν από τα ήρεμα και αργά νερά.
Τα ζώα του δάσους τον περνούσαν στα μέρη που ήταν λιγότερο βαθιά, ανακατεύοντας τα σπλάχνα του με τα πόδια τους.
Για να πιούν νερό πήγαιναν στην κοντινή λίμνη, γιατί τα νερά του ποταμού ήταν σκοτεινά και δύσοσμα.
Αλλά μια μέρα ο Θεός Ίντρα, που όλα τα βλέπει, λυπήθηκε το δαίμονα του ποταμού, γιατί χωρίς να είναι χαζός, ενεργούσε σαν τέτοιος, έτσι που ήταν παγιδευμένος, ναρκωμένος από την αδράνεια και το βόλεμα.
Είχε συνηθίσει να πατούν το σώμα του, που ήταν υγρό και δύσοσμο και γλοιώδες σαν νεκρό φίδι.
Με το πέρασμα του χρόνου, ο ποταμός είχε βολευτεί με τους εύκολους δρόμους και απόφευγε τις απότομες κατηφόρες.
Είχε γίνει άσχημος, μουγγός και οι όμορφες νεράιδες και τα ξωτικά των ακτών δεν τον πλησίαζαν ούτε καν τις νύχτες με πανσέληνο, για να φτιάξουν τους μαγικούς καθρέφτες τους.
Ένας από τους υπηρέτες του Ίντρα στέγνωσε τη γη μπροστά του και την ανύψωσε με τέτοιο τρόπο που τον ανάγκασε να εκτραπεί.
Ο γερο-ποταμός στην αρχή φοβήθηκε, άρχισε ν' αναστενάζει, αλλά γρήγορα ανακάλυψε την ηδονή του να πηδάει πάνω από τους βράχους, και μ' ένα μουγκρητό άρχισε να ισοπεδώνει δέντρα και ν' ανοίγει δρόμους, πηδώντας πάνω από αβύσσους και ορμώντας ενάντια σε τρομερούς βράχους.
Το νερό του έγινε καθαρό, αφού φιλτραριζόταν μέσα από τις αμμουδιές και τις πέτρες.
Η κοίτη του έγινε πέτρινη και μερικές φορές μεταλλική και έλαμπαν οι φλέβες μέσα του.
Από τα σπλάχνα του, που πρώτα ήταν σκοτεινά και κατηφή, γεννήθηκε ο άσπρος αφρός, γιατί η ασπράδα δεν εμφανίζεται, αν δεν υπάρχει μάχη, αν δεν υπάρχει εξαγνισμός.
Το ποτάμι γέμισε τότε με χρωματιστά ψάρια, απ' αυτά που
ανεβαίνουν στα βουνά και οι καθαρές λιμνούλες που άφηνε
στα πλάγια του, στολισμένες με τρομερούς βράχους,
έγιναν η απόλαυση των
Στοιχείων των νερών.
Με την ιριδένια ανταύγεια των άστρων έκαναν οι Νύμφες τα μαγικά τους χτένια και έβγαλαν τους μαγικούς καθρέφτες από το βυθό των λιμνών.
Οι άνθρωποι δεν μπορούσαν πια να τον πατήσουν, αλλά ύψωσαν θριαμβευτικές αψίδες πάνω του, που τις ονόμασαν γέφυρες.
Τα ζώα τον διέσχιζαν κολυμπώντας και καθαρά και λαμπερά σχολίαζαν ύστερα τη δύναμη του ποταμού.
Στο τέλος όταν έφτασε στη μητέρα Γάγγα, τον υποδέχτηκαν με χειροκροτήματα τα άλλα νερά, που αγκαλιαζόντουσαν με τα δικά του, φωνάζοντας από χαρά.
Και βλέποντας όλα αυτά και πολλά ακόμα,
ο Ίντρα σκέπτεται τους πολλούς ανθρώπους που
δεν χρησιμοποιούν τις δυνατότητές τους, τις ευκαιρίες τους
και εξακολουθούν να είναι αργοί ποταμοί και λασπώδεις,
χωρίς ανδρεία και χωρίς δόξα.
Δυο δάκρυα κυλούν τότε από το πρόσωπό του το φλογερό
και έτσι εμφανίζονται τα σύννεφα και τα πάντα στη Φύση
γίνονται γκρίζα και τότε λυπάται για την ανθρώπινη ανοησία....

10 σχόλια :

  1. Πολύ όμορφη και διδακτική η ιστορία του λασπωμένου ποταμιού καλή μου..
    Να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αν ηξερε ο ανθρωπος τις δυνατότητές του και τις εκμεταλευόταν πάντα μόνο για καλό η ζωή θάτανε πιο "καθάρια" και λαμπερη.

    Την καλησπέρα μου

    Αρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κι είσαι να είσαι καλά κοριτσάκι..

    Να έχεις ένα πολύ όμορφο βράδυ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ετσι είναι Άρη..αν και νομίζω ότι γνωρίζει ο άνθρωπος..απλά χρησιμοποιεί αυτές τις δυνατότητες
    για άλλους σκοπούς..δυστυχώς!

    Καλό βράδυ Άρη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ο ποταμός για να αλλάξει πορεία χρειάστηκε κάποιος να τον αναγκάσει και να δεί τη μεγάλη διαφορά
    εμείς αφήνουμε τον εγωισμό μας κατά μέρος
    για να βρούμε νέους δρόμους ?

    καλη σου νύχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλημέρα Γιάννη..τον αφήνουμε αλήθεια?

    Δεν ξέρω..πολύ παράξενη η εποχή μας..και είμαστε πολλοί αυτοί που έχουμε χάσει το δρόμο..και όλο προς το χειρότερο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος8/4/09, 2:32 μ.μ.

    Πανέμορφος και πολύ οικείος μύθος... αιώνια διαχρονικός...

    Αλήθεια! Που τον άκουσες; ή τον Βρήκες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Kαλησπέρα οδοιπόρε..όμορφος και διαχρονικότατος!

    Μου τον έστειλε φίλη σε imail..αλλα απ ότι είδα χθες υπάρχει σε πολλές σελίδες στο διαδύκτιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν το χορταίνω Λουλουδάκι !
    Παρ'ότι λες ότι υπάρχει σε πολλές σελίδες , πρώτη φορά σε σένα το έχω διαβάσει και όπως σου έχω πει....ΔΕΝ ΤΟ ΧΟΡΤΑΙΝΩ !
    ΦΙΛΙΑ....ΓΙΑ ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Χαίρομαι που σου άρεσε τόσο Δημήτρη μου,το ίδιο έπαθα κι εγώ ,όταν το πρωτοδιάβασα.

    Ευχαριστώ πολύ
    Καλή σου μέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί…
στη σκηνή,
σαν ροκ συγκρότημα…κι αν μας αντέξει το σκοινί…θα φανεί στο χειροκρότημα.