23 Απριλίου 2008

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ


Τις εστί μείζων;
Οι μαθητές, σύμφωνα με τις υποδείξεις του Χριστού, έχουν ετοιμάσει το ανώγειο, έχουν στρώσει το τραπέζι του Μυστικού Δείπνου για να γιορτάσουν μαζί με τον διδάσκαλο το Πάσχα. Πριν όμως καθίσουν γύρω από το στρωμένο τραπέζι, ο Ιησούς βγάζει το ιμάτιό του, περιζώνεται το λέντιο (πετσέτα) και πλένει τα πόδια των μαθητών Του, που απορούν γι' αυτή Του την ενέργεια. Ήταν βέβαια συνήθεια της εποχής εκείνης, όταν κάποιοι προσέρχονταν σε επίσημο δείπνο, οι δούλοι του οικοδεσπότη να πλένουν τα πόδια των προσκεκλημένων, ιδίως αν ήταν σκονισμένα από την οδοιπορία.

Εδώ όμως αναλαμβάνει αυτή την διακονία ο Κύριος. Άλλωστε δεν υπήρχε θέμα σωματικής καθαριότητας, όπως ο ίδιος ετόνισε: "υμείς καθαροί εστέ, αλλ' ουχί πάντες". Ο σκοπός αυτής της πράξεώς Του ήταν να διδάξει έμπρακτα στους μαθητές την ταπείνωση, την αγάπη και το πνεύμα της διακονίας. Αυτό αναλαμβάνει στην συνέχεια να τους εξηγήσει λέγοντας ότι θα πρέπει να ενεργούν σύμφωνα με το υπόδειγμα που τους έδειξε: "ο μείζων εν υμίν γενέσθω ως ο νεώτερος και ο ηγούμενος ως ο διακονών".

Η θέση του ηγέτη, σύμφωνα με τον λόγο του Χριστού, είναι θέση ευθύνης, είναι διακονία προς τους κατώτερους. Δεν είναι ευκαιρία για έπαρση ούτε για επίδειξη δυνάμεως, είναι πρόκληση να αναλάβει με ταπείνωση και με αγάπη να διακονήσει τους αδελφούς του. Αντίθετα, "οι βασιλείς των εθνών κυριεύουσιν αυτών και οι εξουσιάζοντες αυτών ευεργέται καλούνται".

Ο Χριστός δεν διακόνησε μόνο τους μαθητές Του, αλλά ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Ταπεινώθηκε τόσο, ώστε να χωρέσει μέσα στα ανθρώπινα μέτρα. Ζώστηκε το λέντιο της αγάπης και με το ύδωρ της φιλανθρωπίας Του ξέπλυνε τις αμαρτίες όλων μας. Αυτό μας λέει και το τροπάριο της ημέρας: " Ο λίμνας και πηγάς και θαλάσσας ποιήσας, ταπείνωσιν ημάς εκπαιδεύων αρίστην, λεντίω ζωννύμενος, μαθητών πόδας ένιψε, ταπεινούμενος υπερβολή ευσπλαγχνίας και υψών ημάς από βαράθρων κακίας, ο μόνος φιλάνθρωπος." Η σταυρική Του θυσία δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η κορύφωση της εν αγάπη και ταπεινώσει διακονίας Του προς εμάς.

Τις, λοιπόν, εστί μείζων; Στην αιώνια πάλη των ανθρώπων για ανύψωση, για προβολή, δόξα και εκτίμηση, ο Χριστός ανατρέπει τα κατεστημένα, μας προσφέρει ένα πνευματικό κριτήριο για να εκτιμήσουμε τον κόσμο, τους ανθρώπους, τους εαυτούς μας, ένα διαφορετικό μέτρο για να μετρήσουμε το ανάστημά μας. Το μέτρο της αγάπης προς τον αδελφό, που υπαγορεύει την ταπείνωση, την διακονία, την θυσία.

Θέλεις να υψωθείς; Μη βλέπεις τον διπλανό σου ανταγωνιστικά, ως εμπόδιο για την δική σου αναρρίχηση, μη τον επιβουλεύεσαι, αλλά δες τον ως αδελφό, ως το μέσον για την δική σου σωτηρία, την αιτία της πνευματικής σου ανόδου και προκοπής. Είσαι ηγέτης; Μη νομίζεις ότι όλοι οι άλλοι είναι δούλοι των προσταγών σου, μη τους υποτιμάς, αλλά πρόσεξε να διατηρείς το νου σου προσγειωμένο στην πραγματικότητα, στην διακονία που σου ανατέθηκε, στην εν αγάπη φροντίδα υπέρ των αδελφών σου.

Είναι αυτονόητο ότι τα κριτήρια του Θεού διαφέρουν εντελώς από τα κριτήρια των ανθρώπων. Αυτό ποτέ δεν θα αλλάξει. Εκείνο που έχει όμως σημασία είναι τι εμείς θα διαλέξουμε. Η ευεργεσία του Θεού για την εν αγάπη ένωσή μας μαζί Του προσφέρεται αφειδώλευτα σε όλους ανεξαιρέτως. Η επιλογή είναι δική μας, εντελώς ελεύθερη. Μπορούμε, μαζί με τους μαθητές, να δεχθούμε την προτροπή του Χριστού και να γίνουμε μιμητές Του, διάκονοι πάντων. Ή, σαν τον Ιούδα, να αρνηθούμε την ευκαιρία που τούτες τις ημέρες μας προσφέρει, να γίνουμε υπηρέτες των παθών που μας κυριεύουν, να κινηθούμε εγωιστικά και να δεχτούμε τα τριάκοντα αργύρια των εκάστοτε φαρισαίων

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί…
στη σκηνή,
σαν ροκ συγκρότημα…κι αν μας αντέξει το σκοινί…θα φανεί στο χειροκρότημα.