ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

"Προσκυνούμεν σου τα πάθη,ΧΡΙΣΤΕ"
Η Μεγάλη Πέμπτη είναι η πιο θλιβερή μέρα για τους χριστιανούς. Ενθυμούμαστε με κάθε λεπτομέρεια, μέσα από τα δώδεκα Ευαγγέλια και τους ύμνους της ημέρας, "τα άγια και σωτήρια και φρικτά Πάθη του Κυρίου και Θεού και σωτήρος ημών Ιησού Χριστού: τους εμπτυσμούς, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τας ύβρεις, τους γέλωτας, την πορφυράν χλαίναν, τον κάλαμον, τον σπόγγον, το όξος, τους ήλους, την λόγχην, και προ πάντων τον σταυρόν και τον θάνατον, ά δι ημάς εκών κατεδέξατο."

Πώς να μη λυπάται κανείς, όταν αναλογίζεται όλα αυτά που υπέμεινε για μας ο Θεός και δημιουργός μας; Ο αχώρητος παντί προσηλώνεται στο ξύλο του σταυρού, σε μια αλληλουχία γεγονότων που μας δίνουν την εντύπωση πως τελικά νίκησε το κακό, το πνεύμα του κόσμου, το θέλημα των γραμματέων και των φαρισαίων, η απόφαση του Πιλάτου, η Ρωμαϊκή εξουσία. Απέναντι σε όλους αυτούς η διάθεσή μας κινείται επικριτικά, καταδικάζοντας τους σταυρωτές του Χριστού.

Τούτη όμως η θλίψη κρύβει μέσα της και την ελπίδα, την προσμονή της Αναστάσεως. Μετριάζεται επειδή ξέρουμε πως ότι έγινε, έγινε επειδή το θέλησε ο ίδιος ο Χριστός. Αν ήθελε, όπως ο ίδιος είπε, μπορούσε να καλέσει τους αγγέλους να Τον προστατέψουν, να διαφύγει την σύλληψη, να μη γευτεί τούτο το πικρό ποτήριο, να γλιτώσει τα μαστιγώματα, τους εμπαιγμούς, τον σταυρό και τον θάνατο. Έτσι ενώ μοιάζει να θριαμβεύει το κακό, στην ουσία εκείνος που κατευθύνει την ροή των γεγονότων είναι ο εκουσίως παραδοθείς στο Πάθος, ο Ιησούς Χριστός.

Ο σταυρός μοιάζει σήμερα να συγκεντρώνει τα πιο αντιφατικά στοιχεία: φέρει επάνω του έναν εκόντα κατάδικο, έναν εντελώς αθώο, ο οποίος δέχεται να θυσιαστεί αντί όλου του κόσμου. Γιατί ο θάνατος είναι απόρροια της αμαρτίας και προκειμένου να μας λυτρώσει από αυτόν δέχεται να θανατωθεί για μας. Έτσι τελικά στον σταυρό δεν θανατώνεται ο Χριστός, αλλά ο ίδιος ο θάνατος, και αυτό θα φανεί στην Ανάσταση. Γι' αυτό και ο σταυρός μετά την Ανάσταση μετατρέπεται από όργανο καταδίκης σε όπλο σωτηρίας.

"Προσκυνούμεν σου τα πάθη, Χριστέ". Δεν μπορούμε παρά να νιώθουμε απέραντη ευγνωμοσύνη απέναντι στην άκρα ταπείνωση που για χάρη μας υπομένει. Δεν μπορούμε παρά να νιώθουμε θαυμασμό για την σοφία με την οποία επιλέγει να νικήσει το κακό και τον θάνατο, μέσα από τον δικό Του θάνατο. Μετά από την σταυρική Του θυσία η ροή της ιστορίας αλλάζει. Ο θάνατος δεν είναι πλέον η φυσική κατάληξη του ανθρώπου: υπάρχει η προοπτική της λύτρωσης, της αιώνιας ζωής.

"Προσκυνούμεν σου τα πάθη, Χριστέ". Παρακολουθούμε τα γεγονότα της ημέρας, απορρίπτουμε την υβριστική στάση των φαρισαίων, κατακρίνουμε όλους εκείνους που συνέπραξαν στην καταδίκη σου, προσκυνούμε τα σύμβολα του Πάθους σου, με κυριότερο τον ζωοποιό σταυρό. Και καλούμαστε πάνω του να σταυρώσουμε τον "παλαιόν άνθρωπο", τα πάθη και τις επιθυμίες μας, την κακία που μας απομακρύνει από κοντά σου. Να σταυρώσουμε το θέλημά μας, να θανατώσουμε τον εγωισμό, να υποταχθούμε στο θέλημα του Θεού, να βαδίσουμε την οδό της αυτοθυσίας, της κενώσεως, της αγάπης.

Το Πάθος του Χριστού μας δίνει το στίγμα και της προσωπικής μας πνευματικής πορείας. Μόνο όταν θανατώσουμε όλα εκείνα τα στοιχεία που αποκτείνουν την ψυχή μας, θα μπορέσουμε να ζήσουμε πνευματικά. Γιατί η Ανάσταση έπεται του εκουσίου Πάθους!